Het voorstel om het Bindend Studieadvies (BSA) geheel af te schaffen, is vanmiddag definitief afgewezen door de centrale medezeggenschapsraad.
Windesheims bestuurscollege wilde een geheel andere regeling dan de BSA, waardoor eerstejaars die minder dan 54 punten halen niet meer zouden kunnen worden weggestuurd. In plaats daarvan wilde het college een regeling met een ‘hoofdfasenorm’ van 45 studiepunten, waarbij geen dwingende adviezen meer zouden worden gegeven.
Deze maand liet cmr-voorzitter Cor Niks al in een interview in de hogeschoolkrant weten dat de raad het plan onverstandig vond. Vanmiddag werd duidelijk dat het college de raad definitief niet kon overtuigen van de voordelen van het plan.
“We vinden het net als het college heel belangrijk om onnodige uitval van studenten terug te dringen. Maar we zien het afschaffen van de bsa niet als de juiste knop om nu aan te draaien”, aldus Niks.
Het nee van de raad zou vooral gebaseerd zijn op de vele geluiden uit de hogeschool die zorgen en bezwaren bij het plan hadden. Niks: “Er is nu geen draagvlak voor deze wijziging van de Onderwijs- en examenregeling.”
Mogelijk ziet de raad het wel zitten als bepaalde opleidingen een experiment aangaan met het loslaten of aanpassen van de bsa-norm, mits die duidelijk maken hoe ze daarmee onnodige uitval tegengaan.
Collegevoorzitter Henk Hagoort was zichtbaar teleurgesteld bij het nee van de raad, vooral omdat tot de laatste minuten van de vergadering onduidelijk bleef of die zich misschien toch over de streep liet trekken. “Ik vind dit jammer… en daar laat ik het nu bij.”
Over twee weken komen de partijen bijeen voor een informeel overleg, om te kijken of er toch nog wijzigingen in de Onderwijs- en examenregeling mogelijk zijn. (EM)
Goed gedaan, CMR! Het loslaten van de BSA is een heilloze weg naar het vroeg opbouwen van studievertraging en het holt de selecterende functie van de Propedeuse uit. De kracht van de huidige BSA is juist dat studenten zonder onoverkomelijke achterstanden het tweede jaar in gaan.
Waarop is het gebaseerd dat ze in het eerste jaar ‘ónoverkomelijke’ achterstanden oplopen? Dit kunnen zij net zo goed oplopen in andere jaren en niet alleen in het eerste jaar. Vind het een zwak punt om te zeggen dat het BSA dient om de studenten te selecteren. Zouden daar ook andere mogelijkheden voor te vinden zijn die ook studenten in latere jaren selecteren, dat dit misschien niet de juiste richting voor hun is?
Beide partijen moeten samenkomen om een goed middel te kunnen vinden, waarbij ik denk dat én het BSA van 54 punten te hoog gegrepen is (prestatiedruk, stress, depressie, burn-out en alle gevolgen daarvan) én de hoofdfasenorm te demotiverend is (laksheid, havo-studentjes, het-kan-later-nog-wel). Er moeten andere mogelijkheden gevonden worden op de hedendaagse student én we moeten niet blijven steken op ouderwetse strepen die niet meer bij dit tijdperk horen.
Beste M.
Ik proef (maar misschien heb ik het mis) een pittige kritiek op het onderwijs. Prima, graag zelfs. Is het daarop gebaseerd dat je anoniem wil blijven? Jammer, hoeft niet.
Mijn ervaring als docent en studiebegeleider met (onoverkomelijke) achterstanden in het 1e jaar is groot. Op basis van achterstanden in het 1e jaar zie ik de door jou benoemde stressklachten toenemen in 2e, 3e en latere jaren. Ik vind het van belang studenten daar voor te behoeden. Waarop baseer jij dat er een verband is tussen een BSA van 54 punten en depressie (en de andere klachten die je noemt)?
Daarnaast begrijp ik niet wat je bedoeld met een demotiverende hoofdfasenorm en de drie items die je daarbij noemt. Zou je dat willen toelichten zodat ik dat beter kan begrijpen?
Groet, Fred
Geweldig nieuws, ‘we care’ betekent ook studenten behoeden voor een jaren voortslepende studie met een torenhoge studieschuld als gevolg.
Achterstand en studievertraging zijn begrippen uit het oude onderwijs. Hoe kun je nou achterstand oplopen in de competentie ontwikkeling. Achterstand is onze meetlat. Niet de lat van de student. Het gaat uiteindelijk er toch om dat studenten met de juiste compententie op een bepaald niveau de deur uitgaan en misschien is dat niet meer precies onze vierjarige streep. Misschien zijn er wel studenten die in 2 a 3 jaar de juiste competenties hebben verworven om aan de slag te gaan en misschien zijn er ook wel studenten waar de competentieontwikkeling langzamer gaan en er dus langer dan vier jaar over doen.
De propedeuse is zo ingericht dat als je deze behaalt, je ook het eindniveau kunt behalen. Studenten die een groot deel van hun P niet halen en toch door mogen, riskeren daarmee dat zij later alsnog uitvallen omdat ze het niveau niet aankunnen. Dat zijn dus onoverkomelijke achterstanden
In een eerder stadium schreef ik op All Company “Een BSA benoemen als wegsturen is een misvatting, een poging om aan de BSA een negatief imago te koppelen. Dat op zich vind ik al slechte berichtgeving.
Een BSA kan heel goed beschermend en begrenzend zijn naar een student. En dat zijn we als mens ook verplicht om te doen, omdat deze twee, begrenzen en beschermen, basisbehoeftes van de mens zijn. Dat niet te doen zou je derhalve kunnen opvatten als een misdaad tegen de menselijkheid.”
In dit licht is de teleurstelling van een bestuurder te billijken.
Het BSA heeft als doel te bepalen of iemand ongeschikt is voor een opleiding. Dat heeft mijns inziens niets te maken met de vraag of je (onoverkomenlijke) achterstanden oploopt.
Als het BSA al werkt, moet je op zijn minst toegeven dat het wordt ingezet voor een andere dan zijn wettelijke functie.